 |
| Amalfi de Carl Frederik Aagaard |
Se solto a voz no mar, volve-se ceive,
medra no vento, e vén
desde unha hora antiga, ainda diáfana,
traendo a miña voz doutras idades.
O ámbito é permanente:
Fica ese eco do cantar da ria
e o renxer do velámio da goleta.
Estou a ollar do fenestral que sempre
se me abre nos ollos cando amo,
vexo xente pasar, a miña xente:
O mariñeiro co liñó na man,
meu pai no paquebote
—ese castelo que por sempre cruza
polo meu corazón como unha auséncia—.
Está presente o mar e estou presente,
algo non limitado nos aferra:
No mar doutro confin teño bicado
a mesma onda que me bica agora
e manseliñamente
escáncio a dor que me feriu daquela.
Conversamos.
E brinco de rapaz pola ribeira.
medra no vento, e vén
desde unha hora antiga, ainda diáfana,
traendo a miña voz doutras idades.
O ámbito é permanente:
Fica ese eco do cantar da ria
e o renxer do velámio da goleta.
Estou a ollar do fenestral que sempre
se me abre nos ollos cando amo,
vexo xente pasar, a miña xente:
O mariñeiro co liñó na man,
meu pai no paquebote
—ese castelo que por sempre cruza
polo meu corazón como unha auséncia—.
Está presente o mar e estou presente,
algo non limitado nos aferra:
No mar doutro confin teño bicado
a mesma onda que me bica agora
e manseliñamente
escáncio a dor que me feriu daquela.
Conversamos.
E brinco de rapaz pola ribeira.
Avilés de Taramancos, As torres no ar
